La góčia tórbida

scrittore	Elvio Grilli

Quànd bat el sól, d’estèt , sóta el calór …                       
le goč in tl’acqua, còčne, e nut  vapór                         
 arvàn in alt, tél ciél … e si ‘n el sèi                                     
 tra d’ lóra fan a fè chi era mèj :                                      

< Ji … era  góčia nobile d’altura  …                                 
scendeva  tra i ruscèi … era acqua pura …! >                
Un’antra diva  d’èsa minerèl,                                         
c’era la góčia d’fium, da tempurèl,                                 

la gocia d’mèr,d’oceano infinit,                                     
quéla de véna , opur quéla d’na bólla …                      
e tut guardèvne brut , un po’ schifìt                                 
cla guciulina spòrca … da pescóla :                            

< Mò cu te credi …  che nó vlén stè sa te?                    
 Eri n’ impiàstre, tórbida e schifósa                                    
Inùtil … dentra’l mónd senśa un perché! >                     

Rispónd la góčia tórbida  :< Rispèt!                             
Si pùr pescólla al mónd, ve fag sapé                             
ch’ la fantasia di fiòj  m’ha fat laghét …                             

 e cume per magìa , sò nuta el mèr                                 
d’una flutìglia d’carta … de barchét ...                             
e i bòčia per incànt … tut marinèr !                               

ji pòrt sa me tut el divertimènt,                                      
la giòia e le risèt … sa me tél vènt !                                   

So’ l’ultima dle góč …  inturbidìta,                                      
prò quèl che pòrt adòs …  è ‘l sèl dla vita!>    

Elvio Grilli